بوی نرگس، بوی شعر
متن‌های کوتاه را دوست دارم. چون خلاصه و مفید به کارم می‌آیند. نمی‌دانم شما هم اینگونه خواندن را دوست دارید یا نه؟ ولی هرچه هست، نکته‌ها را در یک یا دو جمله گفتن و علاقمند کردنِ دیگران، در کلامی ساده، درمورد هرچه که دوست داریم، یک مهارت به حساب می‌آید. متن زیر هم، گزیده‌ای از مقالات و متن‌هایی است که در آن جستجو کردم و برایتان به اشتراک گذاشتم.
یک لحظه با من بیا…
۱- شعر کهن فارسی در ایران قدمتی ۱۱۰۰ سال دارد.
۲- شعر دو گونه‌اند: کلاسیک و نو شعر کلاسیک، گره خوردگی عاطفه و تخیل است، که در زبان آهنگین شکل گرفته‌باشد. شعر شاعران بزرگی، مانند فردوسی_مولوی_سعدی_حافظ_نظامی_صائب از این گونه‌اند.
۳- نخستین نمونه شعر در ایران، در روزگار زرتشت پیامبر است. سروده‌ها به گویش گاهایی از زبان اوستایی است.
۴- نخستین شاعران پارسی سرا دربارِ یعقوب لیث صفاری پدیدار شدند.
۵- این قطعه شعر نگاشته شده در آتشکده کرکوی، واقع در سیستان است.
فُرخته باذ اروش خُنیده کرشسپ هوش
همی پرست از جوش انوش کن می نوش
دوست ذ اگوش بذ آفرین نهاده گوش
همیشه نیکی کوش که دی گذشت ودوش
شاها خدا یگانا بآفرین شاهی
۶- محمد سگزی و بَسام از نام‌های چند تن از سرایندگان دربارِ یعقوب بودند.
۷- مرحله‌ی بعدی شعر در زمان ساسانیان بود. این روزگار شاعران بزرگی، چون رودکی شهید بلخی_ دقیقی_ فردوسی این دوره را درک کردند.
۸- در دوره‌ی ششم هجری شاهد سرایندگان بزرگی چون عطار_ نظامی_ خاقانی_ انوری هستیم.
۹- در دوره ی هفتم هجری دو شاعر بزرگ سعدی و مولانا برعرصه‌ی شعر قدم گذاشتند. و بعداز آن حافظ و صائب تبریزی و بیدل.
۱۰- در دوران مشروطه که اواخر دوران شعر کهن پارسی است. عارف قزوینی که شعرش نقش بزرگی در انقلاب مشروطه داشته است. از خون جوانان وطن لاله دمیده است.
۱۱- با آمدن نیما یوشیج، دیگر میدان شعر کهن، که همیشه پر از شعر و شاعران بوده است، خالی می‌شود. در این زمان سیمین بهبهانی_مهرداد اوستا_ابراهیم صهبا، کار نیما را ادامه می‌دهند.
سه شنبه ۱۴۰۱/۱۰/۲۰
